แมวสื่อ

MeowPalin : สวัสดีค่ะ ตามหาเจ้าของน้องแมวในรูป สีขาว เพศเมีย อายุไม่เกินหนึ่งปี สวมปลอกคอสีเงินประดับบุษราคัม ผูกโบสีชมพู หน้าตาน่ารักมากค่ะ น้องหลงมาเมื่อช่วงหนึ่งทุ่มครึ่งของวันนี้ค่ะ

MeowPalin : หากบ้านไหนเป็นเจ้าของ สามารถมาติดต่อขอรับได้ที่บ้านเลขที่ 688/28 นะคะ ตอนนี้ทางเราได้เอาน้องมาไว้ในบ้านก่อน และให้มื้อเย็นน้องไปแล้วค่ะ (พอดีที่บ้านเลี้ยงแมวเหมือนกัน)

MeowPalin : คุณเจ้าของรีบมารับกลับเร็วๆ นะคะ น้องคิดถึงแย่แล้วค่ะ

MeowPalin : หรือจะทักมาที่เฟซบุ๊กของลินก็ได้ค่ะ ปาลิน วรัญกิจสกุล (Palin Warankitsakul)

MeowPalin : อันนี้เบอร์โทรศัพท์บ้านลินค่ะ

หญิงสาวส่งข้อความไปติดๆ กัน ทุกข้อความขึ้นว่ามีคนอ่านแล้วทั้งสิ้น ข้อความแรกๆ ก็ขึ้นหนึ่งร้อยสามสิบห้าคนบ้าง หกสิบสี่คนบ้าง มาจนถึงข้อความท้ายๆ ที่ไม่ค่อยมีคนอ่านก็ขึ้นเพียงสิบแปดคนเท่านั้น

แต่กลับไม่มีใครตอบกลับมาเลยสักคน

ดวงตากลมใสนั่งมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ไร้ความเคลื่อนไหวเช่นนั้นอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือไว้อีกทาง จากนั้นหันไปคว้า ‘อาเฉิง’ ที่กำลังนอนตาปรืออย่างเกียจคร้านขึ้นมาฟัด

...แต่ถึงกระนั้น เพราะความเห็นแก่ตัวที่ซุกซ่อนอยู่ ณ เบื้องลึกของหัวใจ เธอจึงแอบภาวนาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ว่าจะไม่มีใครมารับตัวสโนไวท์กลับไป...

หากทว่าคำอธิษฐานเล็กๆ ในใจของเธอกลับไร้ผล เมื่อในคืนวันที่สิบเอ็ด ก็พลันมีแช็ตจากบุคคลปริศนาปรากฏขึ้นมาจากแอปพลิเคชันสีน้ำเงิน

‘ปฤณ รุ่งศิลป์วิรุฬ’

เธออ่านชื่อ ก่อนจะเหลือบมองบุคคลที่ใช้โปรไฟล์ประจำตัวเป็นรูปบุษราคัมสีเหลือง เพียงแค่เห็นแวบแรก เธอก็จดจำได้ทันทีว่าเป็นจี้แบบเดียวกับที่ห้อยอยู่กับปลอกคอของสโนไวท์ เธอกดเข้าไปอ่านข้อความทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

‘สวัสดีครับ ผมชื่อปฤณ ผมเป็นเจ้าของอาลัว’

-------------------------------------------

ปาลินมองเด็กทั้งสองที่กำลังคลอเคลียชิดใกล้ดุจจะไม่มีวันแยกจาก หญิงสาวพรูลมหายใจเบาๆ อย่างอ่อนใจ เธอนิ่งคิดชั่วครู่สั้นๆ แล้วจึงเอ่ยออกไป

หากทว่าทันทีที่เธอเอ่ยขึ้นมา เสียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาพอดีเช่นกัน

“ยังไงคืนนี้เอาอาลัวไว้ที่บ้านลิน.../ยังไงให้อาเฉิงกลับไปกับพี่...”

ครั้นคำพูดชนกันกับเขาอย่างไม่คาดคิด ปาลินก็พลันชะงักนิ่งไป ดวงตากลมใสช้อนมองชายหนุ่มที่ใจตรงกัน พวงแก้มเนียนเริ่มระอุร้อนขึ้นมาอีกครั้งอย่างเคอะเขิน

เกิดความเงียบอันน่าขัดเขินขึ้นครู่หนึ่งหลังจากที่เธอและเขาเอ่ยคำนั้น

ฟันเรียงขาวกัดกลีบปากแน่น เธอชำเลืองมองด้วยหวังจะรอให้ชายหนุ่มพูดออกมาก่อน แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูดอะไรออกมาเสียที เธอจึงเอ่ยออกไป

“พี่ปฤณคะ/ลินครับ”

กลับเป็นอีกครั้ง ที่คำพูดของเราสองคนชนกันพอดี เรื่องบังเอิญที่ชวนให้หัวใจเต้นแรงนี้ทำเอาหญิงสาวขัดเขินจนไปไม่เป็น

“ทำไมเราใจตรงกันตลอดเลยนะ” เสียงนุ่มนวลเอ่ยพึมพำอย่างขบขัน

หญิงสาวสบนัยน์ตายิ้มขันแฝงความหยอกเอินของเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็อมลมไว้ในแก้มพลางแสร้งเหม่อมองฟ้าทั้งที่ใบหน้ากลายเป็นสีแดงเรื่อ

แว่วยินเสียงหัวเราะนุ่มนวลดังขึ้นมาแผ่วๆ ครั้นแล้วดวงหน้าแดงฉานก็หันไปตวัดค้อนวงงามใส่ ก่อนชิงเอ่ยเสียงรัวเร็วดุจดั่งกลัวว่าจะมีคนมาแย่งพูดไป “พี่ปฤณพูดก่อนเลย”

“คืนนี้พี่ขอเอาอาเฉิงไปนอนด้วยนะครับ” ปฤณเอ่ยเสียงนุ่ม

“ไม่ได้ค่ะ” เสียงหวานปฏิเสธทันทีอย่างไม่คิดนาน เธอไม่เคยแยกกันนอนกับอาเฉิงมาก่อน เป็นตายร้ายดีอย่างไรเธอก็ไม่ยอมแน่นอน พี่ปฤณนั่นแหละที่ต้องยอมเธอ

ปาลินสะบัดหน้าหนี สีหน้างอง้ำจัดทว่านัยน์ตากลับแวววาวเจิดจ้า ในใจหยิ่งผยองเต็มที่ด้วยมั่นใจดีว่าชายหนุ่มจะต้องยอมอ่อนให้เธอแน่

ปฤณมองดวงหน้าที่เริ่มฉายแววดื้อรั้นไม่ยินยอมของหญิงสาว แทนที่เขาจะผ่อนปรนยอมความ กลับเอ่ยขึ้นมาเรื่อยๆ อย่างนุ่มนวล “ลินได้อยู่กับลูกเยอะแล้ว ลินอยู่กับเด็กๆ มาทั้งวันแล้ว พี่อยากเล่นกับลูกเราบ้าง...นะครับ”

กระแสเสียงกึ่งออดอ้อนกึ่งปลอบประโลมอยู่ในทีพาให้ปาลินนิ่งงันไปอย่างเพลี้ยงพล้ำ วาจาคลุมเครืออย่างร้ายกาจนั้นทำเอาหัวใจดวงน้อยโลดแล่นสั่นไหว พ่ายแพ้แก่เขาไปแล้วครึ่งใจ

มา ‘ลูกเรา’ อะไรกัน พูดจาสองแง่สองง่ามน่าตีปากเหลือเกิน นี่กำลังเล่นพ่อแม่ลูกกันอยู่หรือไร

ดวงหน้าซับสีเรื่อหันขวับไปมองหมายจะกล่าวคำโต้แย้งออกไป หากทว่าพอสบเข้ากับรอยยิ้มอันน่ารักและแสนจะสว่างไสวของเขาแล้ว...

เธอก็ได้แต่ยอมยกธงขาว ใจอ่อนยวบยินยอมให้เขาพาเด็กๆ ไปอย่างไม่อาจจะต้านทานอะไรได้เลย

แมวสื่อ มีจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊กแล้วนะคะ ที่  http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNjE5MzcyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NjoiMTE3Njc2Ijt9